بیماری PDD از کتاب زندگی با طوطی – رزماری لو و امیدشایگان
1- نوشته شده توسط رزماری لو:
بیماری PDD
یکی از بیماری های ویروسی بسیار خطرناک پرووانتریکولیتproventriculitis است، این بیماری تحت عنوان PDD شناخته می شودproventricular dilatation disease. برای اولین بار در میان آراها شناخته شده است. طوطی خاکستری ها و آراها از گونه های بسیار حساس به این بیماری محسوب می شوند. پرنده به شیوه ای مشکوک چاق نمی شود و به سرعت وزن از دست می دهد، رفتارهای دوران جوجگی را حفظ می کند، هماهنگی دستگاه گوارش ناموفق است و فضله هایش شامل دانه ها یا غذاهای هضم نشده می باشند. خوراک به آرامی از روده ها عبور می کند، اما همچنین ممکن است پرنده از بیماری های دیگر رنج ببرد. در میان پرندگان زنده شانس آزمایش برای پی بردن به pdd وجود ندارد. نتیجه منفی یک بافت برداری قانع کننده نیست زیرا این یک بیماری بسیار پیچیده است که علائم بیماری های گوناگون را ارائه می دهد. اگر این بیماری کاملاً دست بکار شود رادیوگرافی ها و یک بافت برداری از چینه دان می توانند برای تعیین کردن بیماری مورد توجه باشند. منشاء احتمالی ویروسی است که به دستگاه عصبی حمله می کند. از این بیماری ضایعات اعصاب ناشی می شود که دسته های نسوج عضلات (اعصاب، عضلات، رابط ها) را کنترل می کنند (شامل چینه دان) و/ یا به دستگاه عصبی مرکزی مربوط می شوند.
2- نوشته شده توسط امید شایگان:
بیماری تورم پیش معدهیا اتساع پیش معده – پروونتریکولیت
proventricular dilatation disease(PDD)
علائم و نشانه ها:کمبود وزن و لاغرتر شدن پرنده اغلب جوجه ها درگیر این بیماری می شوند – در یک پرنده بیمار رنگ پیشمعده متفاوت خواهد بود رگهای خونی و متورم روی دیواره پیشمعده پدیدار می شوند و با گذر زمان تراکم و تورم رگهای این ناحیه بیشتر نیز می شوند درحالیکه در یک پرنده سلامت هرگز رگی روی پیشمعده به طور آشکار قابل رویت نیست. همچنین رنگ پیشمعده یک پرنده مبتلا به PDD کبود قرمز ویا تیره رنگ است و این درحالیست که در پرندگان سالم پیشمعده رنگی تمیز و شفاف دارد و به بهترین نحو وظیفه خود را به جهت نگهداری و هضم غذا انجام می دهد.
شناسایی گونه های مستعد تر: این بیماری بیشتر بین گونه های مناطق حاره ای که پیشمعده حساس تری دارند مشاهده می شود مانند ماکائو طوطی خاکستری اکلکتوس بسیاری گمان می کنند کاکاتیل ها در گروه طوطی های بسیار مستعد مبتلا شونده به PDD قرار دارند درحالیکه بنظرمن آنها بدلیل بیشتر رایج بودن و به نسبت تعداد نگهداری که از آنها می شود آمار کاملا منطقی از خود بروز می کنند درکل باید گفت همه طوطی ها حساس به این ویروس هستند خصوصا آنهایی که بیشتر میوه خوارند مانند گونه های یاد شده استوایی درحالیکه گونه های دشتی و مناطق نیمه بیابانی مانند کاکاتوها – روسیلاها – کاکاتیل ها – باجریگارها – کاکاریکی ها و آوازه خوان ها و بسیاری پاراکیت ها بدلیل برخورداری از سیستم گوارشی قوی که مناسب شرایط سخت و دانه خواری است کمتر در خطر ابتلا به PDD قرار می گیرند.
جوجه ها و جوانترها بسیار بیشتر در خطر ابتلا به این بیماری ویروسی قرار دارند آنها از سیستم گوارشی بسیار حساسی نسبت به ویروس ها – باکتریها و قارچ ها برخوردارند پیشمعده آسیب پذیر یک جوجه طوطی بزرگترین نقطه ضعف او در برابر باکتری ها – ویروس ها و قارچ ها است.
این بیماری روز و شبهای بسیار سختی را برایم تداعی می کند ضررهای مالی فراوان و از آن بدتر پرندگان جوانی که کنجکاوانه زندگی را نظاره می کردند هنوز برق چشمان سروحالشان خاطرم را آزرده می کند در نظر اول هیچ مشکل ظاهری نداشتند اما از پیش به مرگی زودهنگام محکوم بودند تنها کاری که از دستم بر می آمد این بود که به انتظار مرگ تدریجی آنها بنشینم زیرا به سرعت وزن کم می کردند هرچقدر می خوردند جذب نمی شد در دستگاه گوارش سوخت و ساز صورت نمی گرفت غذاها هضم نشده یا نیمه هضم شده به آهستگی و کندی دفع می شدند وعده غذایی که در شرایط عادی نهایتا 3 ساعت در مرحله نخست سیستم گوارشی یک جوجه سالم توقف می کند در پیشمعده پرنده بیمار یک روز تمام یا بیشتر باقی می ماند حتی ترش می شود اما پرنده همچنان ملتمساله غذا طلب کرده و از گرسنگی شدید و ضعف جسمانی رنج می برد درحالیکه ظاهرا پیشمعده او پر از غذا است ولی هر روز به وضوح با کاهش وزن روبرو می شود تا جایی که دیگر هیچ گوشتی در ناحیه سینه باقی نمانده و حتی ماهیچه های ران هم تحلیل خواهند رفت نهایتا ظرف چند روز پرنده مبدل به مشتی پر شده و تلف می گردد این زندگی پر رنج و کوتاه تمام سهم آنها از جهان هستی خواهد بود. آماتورها با این تفکر که شاید باید حجم بیشتری غذا بدهند و یا شاید ایراد از نوع تغذیه است دچار سردرگمی و اشتباهات خواهند شد. طبق تجربیات اینجانب عوامل زیادی در ابتلای جوجه طوطی ها به PDDوجود دارد بعنوان مثال واردکنندگان غیر قانونی پرندگان زینتی بدلیل عدم آگاهی کافی از نحوه صحیح غذا دادن و کمبود وقت و رعایت نکردن نکات بهداشتی مانند استفاده مکرر از یک سرنگ که به دفعات با آن اقدام به غذا دادن به همه جوجه ها می کنند و بدتر آنکه سر سرنگ شلنگ سرم آلوده متصل کرده تا غذا سریع تر به داخل پیشمعده برسد بنابراین باعث شیوع و تبادل انواع بیماری های گوارشی و تنفسی بین آنها می شوند. استفاده از سرنگ و شلنگ نامناسب یاآلوده در اکثر مواقع منجر به ایجاد زخم در گلوی جوجه ها شده و بستری مناسب برای تجمع قارچ ها – عفونت ها در دیواره حلق پرنده محیا می سازد. می بایست در نظر داشته باشید یک جوجه وارداتی توانایی جسمانی کافی برای مقابله با این قبیل چالش ها را نخواهد داشت. موضوع فقط PDDنیست این سوداگران سودجو پرندگان بالغ را نیز با نگهداری و تغذیه غیر اصولی به کشتن می دهند بطورمثال برای سهولت در تغذیه هنگام جابجایی بین شهرها و کشورها تنها مقداری بادام زمینی داخل جعبه ها می ریزند و طوطی ها با خوردن آنها در بسیاری مواقع مسموم یا بیمار می گردند. بادام زمینی درحالت عادی میوه ای غیر بهداشتی محسوب شده که حامل کپک ها و قارچ ها می باشد خطر هنگامی بزرگتر می شود که پرنده سالم ناچار به تغذیه از بادام زمینی های آغشته به فضولات سایر پرندگان بیمار داخل باکس شود. نشانگان PDD بنظر من کمتر از والدین و بصورت ژنتیکی انتقال پیدا می کند چراکه بصورت تجربی پی بردیم آسیب های محیطی و تغذیه ای مانند عدم رعایت بهداشت که پیش تر اشاره شد بیشتر باعث PDD می گردند برای اثبات این ادعا کافیست نگاهی گذرا به جوجه هایی که توسط والدین تغذیه می شوند داشته باشیم و آنها را مقایسه کنیم با جوجه هایی که از بدو تولد نزد انسان بصورت دستی تغذیه می شوند این آمار گویای این خواهد بود که جوجه های پرورش یافته توسط والدین تقریبا غیرممکن است بهPDD مبتلا شوند و از بدن هایی قدرتمند تر با ایمنی بالاتر برخوردارند زیرا با مواد غیر طبیعی مانند سرلاکهای دست ساز تغذیه نشده و مستقیما از دهان والدین و با بزاق آنها تغذیه شده اند غذایی که از والدین دریافت می کنند قابلیت بسیار بهتری جهت هضم در پیشمعده حساس شان را داراست. همچنین لازم به ذکر است جوجه ای که تا سن مورد نیاز یعنی تا زمانی که والدین اورا پس بزنند کنار آنها زندگی کرده از روحیه و شخصیتی بسیار مناسب تر برخوردار خواهد بود و در آینده کمتر دچار اختلالات روحی خواهد شد همچنین از طول عمر بیشتر و هوش بالاتری بهره خواهد برد.
تجربه مهمی برایم رقم خورد هنگامی که 9 قطعه جوجه طوطی ماکائو آبی طلائی 2 ماهه بصورت همزمان به بخش فروش اضافه شدند یکی از آنها دقیقا علائم یاد شده را با خود داشت یعنی چاق نمی شد بلکه با وجود تمایل به غذا خوردن اما هر روز شاهد کاهش وزن در او بودیم پس از چند روز با وجودی که داروهای معتبر کمک به هضم بهتر غذا در جوجه طوطی را مصرف می کردیم اما هیچ بهبودی مشاهده نشد و کاملا از درمان نا امید شده بودیم تنها یک معجزه می توانست جان این جوجه که کاملا خود را باخته بود نجات دهد در ناحیه سینه این جوجه دیگر هیچ گوشتی وجود نداشت و کاملا ضعیف شده بود. یکباره متوجه شدم ماکائوی بالغی که در بخش فروش داشتیم شدیدا سروصدا می کرد و درخواست داشت تا از قفس بیرون بیاید درب قفسش را باز کردم سراسیمه به طرف جوجه بیمار رفت و شروع کرد به او غذا دادن آنچنان از این جوجه حمایت می کرد که وقتی به سمتشان رفتم بسیار خوش شانس بودم که یکی از چشمانم را از دست ندادم و تنها ابرویم آسیب دید (مثل دوران تولیدمثل تهاجمی رفتار می کرد) ظرف مدت چند روز با حمایت ماکائوی بزرگ تر این جوجه کاملا سروحال شده و وزن اضافه کرد این موضوع باعث شد پی ببرم برخی جوجه ها که از بیماری PDD رنج می برند تنها باید با بزاق دهان والدین یا یک همنوع دلسوز و فداکار پرورش یابند البته اگر خوش شانس باشند که بعنوان فرزند مورد قبول یک بالغ قرار گیرند در غیر اینصورت حتی معتبرترین داروها و سرلاک های ساخته شده توسط بشر نیز چاره ساز نخواهند بود.
سخن نویسنده امید شایگان: مدتهاست همه می پرسند چرا مطلب نمی نویسی برخی فکر می کنند من کم کار شده ام با ارائه این مطلب که یکی از متن های تحسین برانگیزم خواهد بود به شما نشان می دهم که من هرگز بیکار نیستم و درحال تکمیل کردن کتاب زندگی با طوطی هستم آنقدر نوشتن این کتاب برایم دشوار بوده که اگر عشقی درکار نبود هرگز انجامش نمی دادم حالا می فهمم یک هنرمند و نویسنده چقدر ریاضت می کشد تا اثری خلق کند در واقع هنرمند خود را قربانی می کند و مانند شمعی می سوزد تا اثرش تکمیل شود حالا آن اثر خواه یک تابلوی نقاشی باشد یا یک کتاب یا یک نمایشنامه یا شعر یا فیلم … فرقی نمی کند پس از چاپ این کتاب دیگر هیچ بدهکاری به خودم ندارم .