درباره مرغ مینا
توزیع جغرافیایی: شرغ تا غرب اسیا هندوستان و به طرف جنوب شرقی آسیا تا اندونزی.
اندازه : 30 سانتی متر
جیره ی غذایی: پلت(گرانول یا دانه کوچک) یا غذای نرم، همراه با میوه
و غذاهای زنده مثل کرم(مرغ مینا قادر به خوردن دانه نیست و باید غذای
نرم در اختیار آن قرار گیرد)
پرندگان نابالغ : ساکت تر آرامتر می باشند و فاقد ریش هستند(ریش،
چین خوردگی پوستی است که در زیر منقار پرندگان دیده می شود) ریش
فقط در پرندگان بالغ دیده می شود.
تعیین جنسیت : جنس نر و ماده کاملا شبیه یکدیگر هستند؛ فقط جنس نر
معمولا ریش بزرگتری دارد که محسوس است.
وی‍‍‍‍‍‍ژگی و جذابیتهای پرنده : طبیعت بسیار فعال و شادابی دارد و توانایی
آن در تقلید صداهای مختلف فوق العاده است.
با وجودی که گونه های مختلفی تحت عنوان مرغ مینا نامیده می شوند،
تنها مینای گریترهیل و تحت گونه های آن، مثل نژاد جاوان بزرگ، جزو
پرندگان ارزشمند محسوب می شوند. توانایی تقلید صدای مینای گریترهیل
و تحت گونه های آن خیلی بیشتروبهترازسایر گونه های مرغ مینا است
نگهداری مرغ مینا وقت زیادی می طلبد، چرا که قفس این پرنده را باید
به طور مرتب و کامل تمیز کرد. روزنامه ای که در کف قفس این پرنده
قرار داده می شود، باید هر روز و یا حتی دو بار در روز تعویض شود.
میله ی داخل قفس این پرنده نیز باید به طور مرتب شسته و تمیز گردد
امکانات و وسایل لازم برای آبتنی روزانه ی مرغ مینا نیز باید در قفس
پرنده فراهم باشد. برای این منظور، می توان از یک کاسه ی سفالی که در
کف قفس پرنده قرار داده می شود، استفاده کرد. همچنین، می توان هنگام
آبتنی پرنده قسمت جلوی قفس را با یک ورقه ی پلاستیکی تمیز پوشاند تا
از خیس شدن موکت و فرش و دیگر اثاثیه ی منزل جلوگیری به عمل آید.
مرغ مینا طبیعتا پرنده ی جسور و فعالی است و بر خلاف بسیاری از
طوطیها، اصلا خجالتی نیست. مرغ مینای جوان را گاهی دهان باز نیز می
نامند، چرا که این پرنده خیلی زود به خوردن غذا از دست صاحب خویش
عادت می کند و در این حالت، در حالی که دهان خود را باز کرده است،
انتظار غذا را می کشد. پرهای مرغ مینا در اواخر عمر می ریزند، بدون
آنکه مجددا جایگزین شوند. به عبارت دیگر، دچار ریزش پر می گردد.
مرغهای مینا، بخصوص مرغهای مینای پیر را بویژه در ماههای فصل
زمستان، بایستی در دمای معتدلی نگهداری نمود تا دچار لرزش و اشکالات
تنفسی نگردند.