طوطی برزیلی لاوبرد کوتوله
جدائی ناپذیر ها انواع معروف:
تارانتا طول بدن ۱۶ سانتیمتر
سرپرتقالی طول بدن ۱۴سانتیمتر.
سر قرمز طول بدن ۱۷سانتیمتر.
سر خاکستری طول بدن ۱۴ سانتیمتر .
سر سیاه طول بدن ۱۵تا ۱۶سانتیمتر.
سر هلوئی طول بدن ۱۵ تا ۱۶ سانتیمتر.
سرتوتی طول بدن ۱۵ تا ۱۶ سانتیمتر.
سر دوده ای طول بدن ۱۵ تا ۱۶ سانتیمتر.
وطن اصلی: افریقا ومادگاسکار .برخی درجنگل ها ، گروهی در علفزارها و عده ای دیگر در مناطق کوهستانی زندگی می کنند.
خصوصیات: همانگونه که از اسمشان بر می اید،رابطه وتماس بین انها بسیار نزدیک بوده
وخوصوصا بین جفت جدائی ناپذیری حاکم است.
در خارج از فصل جفت گیری وتخم گذاری جفت ها تشکیل گروههای کوچک ۱۰تا۴۰تائی را میدهند.
تنها درون سوراخ درختان یا لانه ی متروک پرندگان دیگر لانه ی خود را می سازند.
مشخصهی برخی از انها حلقه ی سفیدی است که دور چشمشان می باشد.
مشخص کردن جنس نر از ماده به سختی میسر است ،درپرواز کردن،خزیدن ودیدن مهارت خاصی دارند.
مناسب بودن به عنوان جانور خانگی: برخی متخصصان اقده شان اینست که هرگاه جدائی ناپذیر از جوانی با انسان زندگی کند
اهلی ودستی می شود البته بایستی تماس انسان با پرنده تقریبا “جدائی ناپذیر”باشد.
گروه دیگر نظرشان اینست که نگهداری این طوطیان بصورت افرادی به منزله ی تحت فشار قرار دادن و ناراحت کردن انها می باشد
جفت انها نیز قادر به خو گرفتن به انسان بوده وتنها به فضای کافی وپدید اوردن موقعیت برای پرواز و خزیدن نیازمندند.
ملاحظه ی پرندگان سرحال که به گونه ای خستگی ناپذیر جلب توجه یکدیگر رانموده و بازی می کنند،بسیار دیدنی است .
جدائی ناپذیر ها در پاسیو خارجی بزرگ سرحال خواهند بود.
تکثیر برخی انواع رنگین انها با موفقیت انجام شده است.
اگر قصد این را دارید که جدائی ناپذیرهارا با پرندگان دیگر هم گروه کنیداحتیاط لازم را از دست ندهید:
هرگاه انواع مختلف جدائی ناپذیر ها ویا پرندگان دیگررابا انان هم گروه نمائید ،احتمال خشونت و حتی گاز گرفتن و زخمی کردن هم وجود دارد.
استعداد حرف زدن: انها از استعداد ضعیفی برای حرف زدن بر خوردار بوده ویا اصولا توانای انرا ندارند
اماصدای طبیعی انها مطبوع است . تغذیه: تخمه افتاب گردان،دان سیاه،ارزن،خوراک اماده ی طوطیان کوچک،جو،پوست کنده
یانکندهویاسبزشونده،کاهو،جعفری،میوه جات شیرین،هویج،وشاخهجوان درختان بری جویدن.
طوطی برزیلی لاوبرد کوتوله
Agapornis personata bluemask agapornis lutino svartkindad dvargpapegoja
Lovebird
Agapornis
لاوبِرد ( جدایی ناپذیرها)
بعضی از لاوبردهای پرورشی پرنده های خانگی مناسبی هستند، اما کار برای افراد علاقه مند و تازه کار جهت ارزیابی سن مشکل است زیرا جوجه ها ممکن است ظاهرا شبیه بالغ ها باشند البته با توجه به نکاتی تخصصی بسادگی می توان به سن دقیق آنها پی برد بطورمثال جوجه ها نوک منقارشان تیرگی بیشتری دارد و پاهایشان لطیف تر است. همانطورکه از نامشان بر می آید آنها نباید تک نگهداری شوند و بهتر است جفتی مناسب تهیه کنید اما اگر می خواهید از وجود یک لاوبرد اهلی لذت ببرید می بایست جوجه یا جوان را گزین کنید به علاوه، آنها باید هر روز با شما تماس مستقیم داشته باشند تا اینکه رام بمانند؛ بنابراین اگر زمان زیادی برای اختصاص دادن به او ندارید همانطورکه گفته شد جفتی مناسب تهیه کنید. در تمام موارد، لاوبرد ها با جفت بسیار خوشبخت هستند. تعداد نُه گونه وجود دارد، که در بین آنها گونه لاوبرد صورت هلوئی [Rosy faced lovebird]، که در فرانسه رزیکولیس نیز نامیده می شود،یکی از گونه های پرطرفدار بوده و بسیار رایج است ، پرورش آن به علت محبوبیتش متداول است، از این روی تحولات ژنتیکی بیشماری در رنگامیزی آنها پدید آمده که تغییر لوتینو یکی از جالبترین هاست با چهره ای صورتی و بدنی کاملاً زرد، این دو رنگ کاملا باهم در تضاد هستند بنابراین جلوه بیشتری به او بخشیده. تعیین جنسیت از روی ظاهر این پرنده دشوار بوده و تنها از طریق انجام آزمایش DNA امکان پذیر است. من روزی به یک فروشگاه خرید و فروش حیوانات خانگی (Pet Shop)رفتم هنگام خرید یک جفت لاوبرد از فروشنده پرسیدم آیا می توانم جنسیت این «جفت» را تعیین کنم؟، به نظر می رسید این جفت نروماده هایی از گونه های صورت هلوئی و فیشر یقه زرد بودند . خانم مدیر متقاعد شده بود که آنها یک جفت را تشکیل می دهند زیرا همیشه با هم بودند و یکی به دیگری بسیار وابسته به نظر می رسید. یک شیوه شناسایی جنسیت لاوبردها که البته خیلی قابل اعتماد نیست این است که چند شاخه درخت بید تازه بریده شده به او بدهیم. اگر او پوست و شاخه های نازک را بکند، و آنها را درون پرهای دم و پشت خود پنهان کند یا شاخه بید را به داخل آشیانه ببرد، ماده است.
اِلن کارکوزن Ellen Karkausen، یک هلندی، چهار لاوبرد (با بالهای کوتاه شده) دارد که همه جا، حتی سوار بر دوچرخه او را دنبال می کنند. او تعریف می کند: “خطرات زیادی در خانه وجود دارد.لاوبردها بسیار کنجکاو هستند، آنها دریچه ها و هر شی که می توانند داخل آن وارد شوند را کشف می کنند. بنابراین آنها ممکن است در هر جای مسدود شده ای بروند، یا در آن گم شوند. با وجود این، شما هرچه بیشتر به آنها اجازه دهید تا بیرون از قفس بروند، کمتر قفس خود را به عنوان قلمروشان می دانند و کمتر مبادرت می کنند تا شما را گاز بگیرند و همچنین کمتر از قفس و قلمروشان محافظت می کنند زیرا همه جای خانه را متعلق به خود می پندارند.”