برخی از گونه ها و نژاد های رایج طوطی بعنوان حیوان خانگی

آمازون ها
Amazons parrot
گونه های آمازون از حیوانات خانگی مهمی در طی بیش از صدها سال هستند، بخصوص از زمان سلطنت ملکه الیزابت اول، در قرن شانزدهم. آنها شهرت خود را مدیون زیبایی، هوش و توانایی تقلیدشان هستند. خلق و خو و شخصیت آنها به شدت به گونه، سن و جنسیت پرنده بستگی دارد. بهترین آنها بعنوان پت و قدرت تقلید صدا آمازونهای پیشانی آبی [Amazone aestiva]، آمازون پیشانی زرد، آمازون سرطلایی بزرگ (کله زرد دبل) بسیار معروفند، و آمازون پشت گردن زرد زمانیکه موجود باشد.
این گونه های آمازون استعدادی تمام عیار در تقلید دارند، درحالیکه آمازون بال نارنجی که شباهت ظاهری زیادی به پیشانی آبی دارد اما هیچ قدرت تقلید صدایی ندارد و بسیار ارزان قیمت است و به افراد آماتور بجای آمازون های گران بها ارائه می دهند ! در کل همه آمازون ها با نشاط هستند. آنها آواز می خوانند و قسمت خوب روز را پُر حرفی می کنند، و با هیجان به موسیقی واکنش نشان می دهند. پیدا کردن یک جفت مولد از آنها سخت است. بعضی از آنها بسیار پر سر و صدا هستند، که ممکن است شکایت همسایه های نزدیک را به دنبال داشته باشد. بخصوص نرها گاها بسیار عصبی هستند. من به افرادی که به دنبال آمازون می گردند پیشنهاد می کنم یک جنس ماده به وسیله DNA پیدا کنند. در مورد بالغان، تعداد کمی از آمازون های لوویانت یا همان کله زرد دوبل نر حیوانات خانگی مناسبی در طی فصل تولید مثل به حساب می آیند.
برای تشخیص جنسیت طوطی های آمازون که حدود 32 گونه بوده و به دو دسته منومورفیک و دیمورفیک تقسیم می شوند یعنی برخی از روی ظاهر جنسیت نمایان نمی شود (منومورفیک) که نیازمند انجام آزمایش DNA هستند و به آنها که علائم و نشانه های نر یا ماده بودن را دارند دیمورفیک
جهت اطلاعات تکمیلی بیشر در مورد آمازون ها و سایر گونه ها سایت منقارکج ها رایگان در خدمت شماست

کاکاتوها
Cockatoos
کاکاتوهای پرورشی آنقدر مهربان و ترحم انگیز هستند که برخی اشخاص بی تجربه احساساتی شده و آن ها را یکباره و با بی احتیاطی می خرند بدون اینکه تحقیق کرده باشند و متوجه تعهدی باشند که متضمن آن ها است، درحالی که نگهداری آنها مستلزم یک تعهد می باشد. پرورش دهندگان کاکاتو مشکلات را با فروختن جوجه کاکاتوهای بین 14 تا 16هفته ای تشدید می کنند، آنها خریدار را فریب می دهند به این صورت که او را مجبور می کنند تا تصور کند که پرنده مستقل شده است و خودش به تنهایی غذا می خورد و دردسری برای نگهداری نخواهد داشت !، حال آن که این امر ممکن است فقط در مورد کاکاتو چشم برهنه (کورِلا کوچک) [Cacatua sanguinea] صحت داشته باشد، گونه ای که استقلال خود را در سن بسیار پایین به دست می آورد. بیشتر پرورش دهندگان، جوجه کاکاتوهای بزرگ جثه اما بسیار جوان را مجبور می کنند به تنهایی غذا بخورند پیش از آنکه به لحاظ جسمی و احساسی آماده باشند. باز هم بدتر، بعضی از پرورش دهندگان و فروشندگان آنها را با ارائه یک دستورالعمل اشتباه جهت تغذیه می فروشند تا به آنها غذای سفت مثل دانه ها یا پِلِت ها داده شود. اما جوجه کاکاتوها به غذای نرم بعنوان مکمل غذایی نیاز دارند و در بیشتر موارد، صاحبان آنها باید با قاشق به آن ها غذای نرم بدهند تا وقتیکه حداقل به سن 20 هفتگی برسند.
صاحبان جدید کاکاتوها به ندرت علائم گرسنگی را تشخیص می دهند و پرنده مجبور به دانه خوردن می شود که این امر آسیب های جدی در آینده به روحیه و جسم او می زند، اما پرورش دهندگان توصیه می کنند تا با دست به پرندگان جوان غذا ندهید. درحالیکه ، شما باید بصورت دستی به همه جوجه کاکاتوهای جوان غذا بدهید تا زمانیکه این امر دیگر توجه آن ها را جلب نکند یعنی خودشان تمایل داشته باشند به تنهایی غذا بخورند.
جوجه کاکاتوهایی که تا رسیدن به سن مناسب یعنی زمانی که کاملا بصورت مستقل بتوانند غذا بخورند ،همان زمانی که والدین آنها را پس زده اند ، یا با حداقل تماس انسانی و دخالت دست آدمی به صورت پرورشی توسط والدین خود در فارم و پرورشگاه تغذیه و پرورش یافته اند، این زمان است که وقتی در ارتباط با انسان قرار می گیرند ، بهترین همدم ها هستند زیرا کمتر به صاحبان خود وابسته اند به این دلیل که کمبود محبت ندارند. بسیاری از کاکاتوهای پرورشی که از نخست با دست تغذیه شده اند مشکل هویتی دارند و نیازی بیمار گونه به دوستی با انسان دارند: آن ها از نظر روانی برای داشتن یک زندگی عادی ناسازگار و ناتوان می شوند پس از مدتی پرخاشگر و عصبی شده و دچار بیماری های روحی روانی می شوند. آنها زندگی غیر نرمال خواهند داشت که منجر به رنج کشیدن خود و صاحبشان می شود.
انواع کاکاتوهای سفید ویژگی دارند که معمولا خوشایند صاحبانشان نیست زیرا آن ها گرده پرهای کوچک و پوش پرهای بسیار نرمی دارند که همواره رشد می کند و گردی سفید رنگ را متصاعد می کنند این گرده پرهای سفید بال و پرها را پاکیزه و محافظت می کند و باعث پیشگیری از کنه و پارازیت بین پرها می شود. کاکاتوهای سفید رنگ، گرد بیشتری نسبت به دیگر طوطی ها پخش می کنند؛ وقتی که بال و پرهای خود را به هم می زنند ابری از گرد و غبار سفید رنگ خارج می شود. این پودر ممکن است به سلامتی افراد مبتلا به آسم آسیب برساند یا ایجاد آلرژی کند. پاشیدن چند پاف اسپری آب به یک کاکاتو سفید سه بار در هفته ظهر هنگام بسیار مفید است، حتی برای جلوگیری از تجمع پودر آن ها را دو هفته یکبار دوش بگیرید این کار باید در ساعات گرم ظهر بدور از مجاورت باد و سرما انجام پذیرد.
از مادر جدا کردن اجباری عواقب شدید روانی بر کاکاتوهای سفید دارد. آن ها بی اندازه مضطرب می شوند. خودخوری میکنند و دانه هایشان را پرت می کنند. آن ها قادر نیستند به اندازه کافی برای سیر کردن خود غذای سفت بخورند و کمتر راغب هستند تا خودشان بخورند. جوجه کاکاتوهای جوان گرسنه برای غذا خوردن التماس خواهند کرد و برای جلب توجه فریاد خواهند زد یا ناله می کنند. آن ها فقط می پذیرند غذایی نرم و راحت مثل سرلاک مخصوص جوجه طوطی را بخورند که روبرویشان قرار گرفته و بوسیله قاشق به آن ها داده می شود.
کاکاتو بزرگ کاکل زرد [Cacatua galerita]Sulphur-crested cockatoo که در استرالیا یافت می شود، به نظر من یکی از پرندگان بسیار باهوش است اما به صاحبی نیاز دارد که نیازهای روانی اش را درک کند و لوازم جانبی بیشماری را برای او فراهم سازد، بخصوص برای جویدن، برای اینکه او را سرگرم کند. او پرنده بزرگ و نیرومندی است که به فضای زیادی نیاز داد. بیشتر پرندگان در اسارت درون جایگاه ها یا قفس های بسیار کوچکی که برای آن ها تعبیه شده جا گرفته اند. آن ها عاشق گردش کردن روی زمین، کندن زمین و بازی کردن هستند. تهیه کردن یک محیط محرک برای آن ها، مهم است که به آن ها اجازه دهد با جدیت به فعالیت های خود بپردازند. به خاطر اینکه آنها گروهی زندگی می کنند، حتماً به جفتی از گونه خودشان نیاز دارند.
جهت اطلاعات تکمیلی بیشر در مورد کاکاتو ها و سایر گونه ها سایت منقارکج ها رایگان در خدمت شماست

اِکلکتوس
Eclectus
رنگ های مرتعش و درخشان پر و بال استثنایی زیبا، شبیه مو، که سر تا قسمت های زیرین اِکلکتوس ها را کاملاً پوشانده است چشم دوستداران پرنده را به خود خیره می کند. این گونه، وضعیت جنسیتی چشمگیری متفاوت از تمام طوطی سانان ارائه می دهد: برخلاف سایر طوطیان نروماده کاملا از نظر رنگامیزی با یکدیگر تفاوت دارند طوطی نر به رنگ سبز تند و طوطی ماده به رنگ قرمز و آبی، یا بنفش (یا کاملاً قرمز) است. یک نر و یک ماده آنها در کنار هم نمایش گیراتری دارند. درحالیکه در اسارت آن ها به ندرت با هم دیده می شوند. اکلکتوس نر منقاری به رنگ نارنجی یا زرد، و ماده ها منقارهایی به رنگ سیاه یا به رنگ خنثی دارند. اِکلکتوس ها به گروه بزرگی از طوطیان تعلق دارند که طوطی های مولر یا پشت آبی [Tanygnathus sumatranus] و گونه های Psittacula، مانند الکساندر و پاراکیت طوق صورتی (طوطی ملنگو)، نیز شامل این گروه می شوند. در بین اکلکتوس ها و طوطی های طوق دار (الکساندر پاراکیت ها) ماده ها غالب هستند و حرف اول و آخر را ماده ها می زنند. این پرندگان، معمولا بصورت انفرادی حتی بدون هیچ رابطه با جفت نگهداری می شوند درحالی که تمایلات جفت خواهی بسیار بالایی دارند. ممکن است در طبیعت، ماده اکلکتوس ها در هر فصل تخم گذاری، شریک خود را تغییر دهند. نرها باید چیره شدن بر ترس خود از ماده ها را شروع کنند. آنها هر قدر که فصل تخم گذاری نزدیک می شود دل و جرئت پیدا می کنند. منقار بزرگ و خوشرنگ طوطی نر نقش مهمی در نمایش عاشقانه بازی می کند. برای مثال، اکلکتوس نر با محکم ضربه زدن از طریق منقار به منقار ماده بر خلاف حرکت نوک خود ابراز علاقه می کند، حرکات منظم سر به هنگام غذا رسانی به ماده منتظر در آشیانه و کیفیت غذا نیز نقش مهمی را برای جلب رضایت پرنده ماده ایفا می کنند.
منقار نارنجی رنگ جنس نر مضطرب مقابل سر ماده مطمئناً ماده را بیشتر تحریک می کند.
همانطورکه قبلاً گفته شد، ماده های اکلکتوس به جفت خود مسلط می شوند و نسبتاً دمدمی مزاج هستند. آنهایی که پرورشی هستند، می توانند پرندگان خانگی خوبی باشند تا زمانیکه به بلوغ جنسی خود، حدود 3 سالگی برسند. بعد، رفتارش ممکن است غیر قابل پیش بینی باشد.اگر یکی از دو جنس نر و ماده پرورشی و دیگری صید شده باشند قبول یکدیگر برایشان سخت و ایجاد رابطه صمیمانه بسیار دشوار خواهد بود. جنس ماده اکلکتوس در اسارت، معمولاً ارتباط محکمی با انسان برقرار نمی کند. شخصی که خواستار یک همدم مهربان است پس یک نر یا گونه ای دیگر را انتخاب خواهد کرد. نرها بسیار مهربان و دوست داشتنی هستند و می توانند همراهان عالی باشند. با این حال، آنها پرندگان حساسی هستند و نرها مانند ماده ها تمایل دارند گاز بگیرند اگر دچار استرس باشند. آنها می توانند مقلدان خوبی باشند اما همچنین خود را بسیار پر سر و صدا نشان می دهند.
این تنها گونه از طوطی ها است که رفتارهای دوستانه بین نروماده خیلی کم است و اندک پیش می آید یکدیگر را مانند سایر طوطیان در آرامش بجورانند و پرآرایی کنند , حتما یکی از علل این تفاوت رفتار در اکلکتوس ها این است که برخلاف سایر طوطی سانان از پرهایی موی مانند برخوردارند و نه پرهایی با پوشپر پس طبیعتا کمتر هم نیاز به تیمار است. اکلکتوس ها بیش از سایر طوطیها به میوه جات و سبزیجاتی که در آنها بتاکاروتن یافت می شود نیازمند هستند.
جهت اطلاعات تکمیلی بیشر در مورد اکلکتوس ها و سایر گونه ها سایت منقارکج ها رایگان در خدمت شماست

لاری ها و لاریکیت ها
Lories and lorikeets
هرچند که آنها قادر هستند تعدادی از کلمات و صداهایی تردید آمیز را تقلید کنند،اما این استعداد آنها برای صحبت کردن نیست بلکه بیشتر آواها و صداهایی ساده را تقلید می کنند. تا لاریکیت ها به پرنده های تایید شده برای علاقه مندان طوطی به نظر بیایند. این پرندگان با زبانی شبیه به یک قلم مو ویژگی های استثنایی دیگری دارند، در شمار این ویژگی ها زیبایی ، شیطنت، کنجکاوی و عشق بی اندازه آنها نسبت به همدم انسانی و همجنس شان را می توان برشمرد. چه سعادتی است که آنها را در هنگام غلتیدن در کف قفس در حالیکه بازی می کنند، یا با یکی از جفت های خود سر و صدا راه می اندازند تماشا کرد. همه چیز برایشان جالب است، و آنها عاشق جستجو هستند. آنها از زبان پیشرفته خود برای کارهای گوناگونی غیر از چشیدن و خوردن نیز استفاده می کنند مثل لمس کردن اشیاء. در این صورت می توان پرزهای ریزی شبیه به مو را مشاهده کرد که زبان را تا انتها پوشانده است و باعث می شوند این پرندگان بهتر شهد گلها و میوه جات را مورد کاوش قرار دهند.
شخصیت آنها و رفتارشان به شدت بین گونه ها متفاوت است؛ در این زمینه بیش از 53 مورد وجود دارد، ولیکن فقط تعداد کمی به خوبی شناخته شده اند. آنها بی اندازه جالب هستند زیرا به صورت دائمی فعال هستند، و هربار یک ابتکار بزرگ در بازی های خود نشان می دهند. برخلاف بسیاری طوطی سانان آنها تمام روز را با انجام ندادن هیچ کاری روی شاخه نمی نشینند. با این حال، وقتیکه در خانه نگهداری می شوند عواقب جدی را عرضه می کنند. بیشتر گونه ها پر سر و صدا هستند و جیغ های گوش خراشی می کشند. آنها می توانند خود را بی اندازه پرخاشگر نسبت به دیگر پرندگان نشان دهند. آنها به تمرین زیادی نیاز دارند؛ اگر در قفس نگهداری شوند خیلی چاق و کسل می شوند، و زیاد فریاد می زنند. فضله های مایع آنها همه جا می پاشد و خرده ریزه های میوه هایی که به قفس و اطراف چسبیده شده اند می بایست دائم تمیز شوند.
آنها بی نظمی زیادی را برای اکثر خانه ها بوجود می آورند. این موضوع موجب شده تا همه مردم خود را سرگرم لوریکیت نکنند. از آنجا که آنها بسیار کنجکاو و عاشق وارد شدن در فضاهای تنگ هستند، لازم است این فضاها را پر کرد (مثلاً پشت یک شومینه). هوشیاری هر لحظه لازم است. در خاطر دارم یک لاریکیت گردن سبز مُرد درحالیکه داخل توالت افتاده بود.
لاری ها دم کوتاه تر و جثه بزرگتری از لاریکیت ها دارند و می توانند خود را بسیار پر سر و صدا نشان دهند، بعلت تغذیه از میوه جات و مایعات به مانند لاریکیت ها فضله های مایع شان زیاد است؛ این مشخصه ها آنها را به پرندگانی مشکل برای نگهداری در خانه تبدیل کرده است. با این حال، تعدادی از آنها در بسیاری نقاط دنیا به صورت دستی پرورش می یابند و به عنوان پرندگان خانگی فروخته می شوند. صاحبان لاریها و لاریکیت ها اغلب ارتباط با آنها را خاتمه می دهند بخاطر اینکه به سرعت باید از دست آنها خلاص شوند، یا زندگی پرنده را به عمد به واسطه یک رژیم غذایی ناسازگار کوتاه می کنند! چرا که تغذیه اصولی این گونه ها که از شهد و غذاهای نرم بیشتر تغذیه می کنند در دراز مدت بسیار خسته کننده خواهد بود خصوصا که مقدار زیادی از خوراکی ها و میوه جات را به اطراف پرتاب می کنند همانطور که در طبیعت نیز از هر میوه یک گاز می زنند و خسارات فراوانی به صاحبین مزارع و باغ ها وارد می کنند. با وجود این، در میان دستان ماهر و مسئول، بعضی گونه ها می توانند همدمان بسیار مهربانی باشند.
برخلاف لاریکیت ها تعدادی از لاری ها نظیر پالتو زرد اغلب مقلدان عالی هستند و قدرت تکلم حیرت انگیزی دارند. آنها شخصیتی مستعد دارند و بی اندازه با هوش هستند. این امر به همان ترتیب برای لاری قرمز [Red lory] صادق است البته لاری قرمز توانایی کمتری در سخنگویی دارد به نسبت لاری پشت زرد و لاری کلاه سیاه. هرچند از زمانی که واردات متوقف شد این گونه ها بسیار نادرتر شدند و بندرت به عنوان پرندگان خانگی نگهداری و پرورش می یابند.
جهت اطلاعات تکمیلی بیشر در مورد لاری ها و لاریکیت ها و سایر گونه ها سایت منقارکج ها رایگان در خدمت شماست

آراها – ماکائوها
آراهای کوچک
Ara
شاید شکوه زیبایی و عظمت ماکائوهای بزرگی چون اسکارلت یا غرور و اِفاده ماکائو آبی طلائی را نداشته باشند، اما علی رغم جثه کوچکشان چهره بسیار سرشناسی دارند. در واقع آنها انتخابی بسیار عاقلانه برای یک خانه متوسط هستند، زیرا کمتر ویرانگر هستند، کمتر سر و صدا می کنند و برای اداره کردن راحت تر هستند. باهوش و عاشق بازی، آنها باوجود جثه کوچک اما دلبستگی بزرگی با صاحبان خود ایجاد می کنند. درکل انها ایده آل هستند برای افرادی که به طوطی های جنگلهای استوائی آمریکای جنوبی و نئوتروپیکال علاقه مندند.
6 گونه آراهای کوچک جثه که همگی بومی آمریکای جنوبی هستند. در اندازه های متفاوتی
از 30 تا 35 cm برای آرا هانس [Diopsittaca nobilis nobilis و D.n.cumanensis]
تا 45 تا 49 cmبرای ماکائو پیشانی بلوطی[Ara severa] و آرا کلونی یا ماکائو کله آبی [Ara couloni]
همه آنها تاثیری کاریزماتیک برای جفت و یاور خود دارند. و همه آنها سبز رنگ همراه با تغییرات رنگ هایی در ناحیه سر و بال ها هستند. ناحیه بین چشم ها نوک و اطراف چشم ها برهنه هستند، درحالیکه این ناحیه خالی در میان هانس ماکائو بسیار کمتر و در میان ماکائو پیشانی بلوطی بسیار گسترده است. درکل با درنظر گرفتن جثه و خلق و خو در برابر آراهای بزرگ بسیار متناسب تر جهت انتخاب بعنوان حیوان خانگی هستند.
آرا اشرافی (ماکائو هانس) از همه جهات نزدیک و پرشباهت به گونه کانورهای Aratinga است.
این پرنده های پرتحرک و کنجکاو، قفسی بزرگ به همراه تعدادی وسیله برای خرد کردن، مقداری طناب برای بازی و یک ذخیره منظم از شاخه های تازه بریده شده (درخت بید، نارون یا سیب) را می پسندند. آراهای کوچک، شاید به استثنای ماکائو شکم قرمز که در ایران با نام آرای صورت چرمی نیز شناخته می شود[Red bellied macaw]، طبیعتی همواره پر تحرک و شاداب دارد. آنها مانند سایر ماکائوها بسیار باهوش هستند اما با وجود جثه کوچک و خاص، بخاطر خلق و خوی و رفتارش متمایز می شود. زیرا متاسفانه، با آنکه متقاضیان این گونه بسیار کم هستند ، اما همواره حتی به صورت غیر قاونی وارد می شوند. قیمتش بسیار پایین است و فروشندگان و خریداران اتفاقی را وسوسه می کند که قیمت را بالا ببرند و یک آگهی در روزنامه های محلی بدهند، درحالیکه فقط ذکر می شود که صحبت از “آرا” است، یعنی ناوارِدان را با نام آرا وسوسه می کنند به این صورت ماکائوهای شکم قرمز بیشتر فروخته می شوند زیرا نام آرا را حمل می کنند، هرچند که در عمل، می توانند مانند اکثریت گونه های کانورها غیرمناسب جهت نگهداری مطرح شوند.
خلق و خوی عصبی، تمایل به چاقی، و بروز مشکلاتی در سلامت پرنده به علت نگهداری در قفس به طرز چشمگیری مدت زندگی او را در اسارت کوتاه می کند. درنهایت او به عنوان پرنده خانگی توصیه نمی شود. مایه تاسف است که خرید و فروش گونه های ناسازگاری مانند این گونه ممنوع نیست. این تیره بختی های پرندگان، معمولاً منزوی و به طور جداگانه فروخته شدن، زندگی بسیار اندوهگین پر استرس- و در کل کوتاه را به همراه دارد.

آرای شانه قرمز یا هانس ماکائو[Diopsittaca nobilis]شناخته شده ترین و ارزانترین دراین گروه است. بعضی از آنها بسیار پر سر و صدا می شوند. این امر برای این است که به اندازه کافی انرژی خود را تخلیه نمی کنند یا برای این است که به توجه بیشتری نیاز دارند.
ماکائوی گردن زرد یا آرا طوق زرد Golden collared macaw یک پرنده خانگی مناسب به نظر می آید و می تواند تعدادی کلمه یاد بگیرد. من دلبستگی زیادی به این گونه گستاخ و شیطان دارم. آرا ایلیگِر [Blue winged macaw] بسیار کم در خارج از ایالات متحده یافت می شود. او در ضمیمه 1 CITES قرار دارد، بسیار نایاب و گران است، اما یک پرنده خانگی مناسب همانند ماکائوی گردن زرد به نظر می آید. آرا پیشانی بلوطی، به عنوان پرنده خانگی در ایالات متحده بسیار رایج است، اما بسیار به ندرت در جای دیگری یافت می شود. بالاخره، آراکولونی یا همان ماکائوی کله آبی[Propyrrhura couloni] برای نگهداری به عنوان پرنده خانگی بسیار نایاب است، اما وضعیتش به سرعت در اروپای شرقی درحال تغییر است، جاییکه پرورش آن بسیار رایج شده.
ماکائوها
Macaws
ماکائوهای بزرگ داستان دیگری دارند. آنها معمولاً به عنوان حیوان خانگی به حساب نمی آیند، مگر برای شخصی که در خانه محبوس شده، و می تواند ساعات زیادی در روز را برای آنها اختصاص دهد.
متاسفانه، افراد زیادی که هیچ شناختی ندارند یا در عمل هیچی از طوطی نمی دانند یک آرا را به عنوان یک نوع شی تزئینی یا یک نماد موقعیت اجتماعی خود خریداری می کنند. این اتفاق ناگواری است، زیرا یک آرا به اندازه یک بچه انتظار توجه دارد. اگر او این توجه را دریافت نکند، فریادها و گازگرفتن هایش صاحب او را سوق خواهد داد تا به سرعت برایش خانه ای جدید پیدا کند. اگر پرنده از سن بسیار کم خود در کنار افراد مناسب و با ملاحظه قرار نگیرد، ممکن است از اختلالات رفتاری تا حدودی برگشت ناپذیر صدمه ببیند. دلایل کاربردی بیشماری برای این موارد وجود دارد که آراهای بزرگ نمی تواند در یک خانه زندگی کنند: آنها بی اندازه پر سر و صدا و ویرانگر هستند، در چنین وضعیتی یک اره برقی در کنار آنها هیچ است! منقارهای آنها بسیار قوی است و می توانند جراحات خطرناکی را به وجود آورند. آنها خیلی خوب به این کار آشنا هستند و برخی از آنها از ترساندن مردم بسیار لذت می برند (حتی گاهی با یک نیشخند شادی می کنند از بابت اینکه موفق به ترساندن شده اند!) وقتی که عصبی می شوند، تمایل دارند تا خود را پرخاشگر نشان دهند؛ این کار آنها می تواند بسیار تهدید آمیز باشد شوخی ندارند. فقط یک نگهدارنده یا پرورش دهنده بسیار آگاه می تواند کیفیت زندگی را به آنها آنگونه که نیاز دارند و سزاوار آن هستند بدهد و شرایطی مطلوب برایشان ایجاد کند.
آراها پرندگان بسیار خاص- بی اندازه باهوش و حساس- هستند. همچنین آنها برای نگهداری بسیار بزرگ جثه، بسیار پر سر و صدا، ویرانگر و پر هزینه هستند. آنها می توانند در شرایط مطلوب حتی در اسارت مدت زمان زیادی زندگی می کنند. درشرایط ایده آل حتی قادرند بین پنجاه تا 100 سال زندگی کنند، 50 سالگی را معمولا در اسارت با بروز علائم التهاب مفصل و آب مروارید آغاز خواهند کرد.
من به ندرت آراهای بزرگی را برای نگهداری در خانه تحت شرایط رضایت بخش دیده ام. کمتر آرایی به اندازه اُسکار (یک ماکائوی معروف)شانس می آورد. او از شرایطی عالی سود می بَرد: خانواده ای باملاحظه که شب ها و آخر هفته ها خود را با او سرگرم می کنند، و جایگاهی خارجی مشرف به آشپزخانه که او بتواند پرواز و بازی کند وقتیکه اعضای خانواده حضور ندارند.
جهت اطلاعات تکمیلی بیشر در مورد ماکائو ها و آرا ها و سایر گونه ها سایت منقارکج ها رایگان در خدمت شماست

پاراکیت ها
parakeets
پاراکیت ها به طوطی های دم بلند با جثه متوسط نظیر شاه طوطی (الکساندرپاراکیت) گفته می شود که همگی درون فارم خوشبخت تر از درون خانه هستند، زیرا آنها بیش از اندازه نیاز دارند تا پرواز کنند آنها برخلاف طوطی های دم کوتاه که بیشتر اهل قفس نوردی و حرکات اکروباتیت هستند و کمتر اهل پروازند زندگی می کنند.
علی رغم همه اینها، آنها اغلب به عنوان پرندگان خانگی به صورت دستی پرورش می یابند. برخی پرورش دهندگان گونه هایی را به صورت دستی پرورش می دهند که معمولاً فقط قادرند درون فارم زندگی کنند، مانند پاراکیت های استرالیایی و کاکاریکی ها (پاراکیت های زلاندنو). به این ترتیب پرورش دهندگان دست به کار می شوند جهت فروش جوجه های کم سن برای اینکه فروختن پرندگان پرورش یافته به وسیله والدین وقتگیر است و باعث می شود که جفت های مولد به جای تکثیر مشغول بزرگ کردن جوجه ها شوند و کمتر تولیدمثل کنند، دراین شرایط جفت ها به علت تولیدمثل بیش از اندازه دچار مشکل می شوند، و ناآگاهان فکر می کنند که تمامی طوطی سانانی که به صورت دستی پرورش می یابند همدمی مناسب خواهند بود. پاراکیت های استرالیایی و زلاندنویی پرورشی بیشتر نیاز دارند تا پرواز کنند که در بیشتر خانه ها برای این کار اجازه ندارند. علاوه بر این، در کل آنها به محض بلوغ پرخاشگر و شرور می شوند.
پاراکیت های طوق دار آسیایی مانند پاراکیت طوق صورتی (در ایران بانام ملنگو مشهور است و در پاستان آنرا میتو می نامند)
[Rose ringed parakeet] آنقدر زیاد و ارزان هستند که اغلب بدون تصمیم گیری واقعی قبلی، مورد خرید قرار می گیرند!. جزو معدود گونه هایی از طوطی سانان هستند که بصورت آزاد مورد معامله قرار می گیرند و خریدوفروش آنها موانع قانونی ندارد. در کل حتی اگر آنها به عنوان پرندگان ایده آل در منزل به حساب نیایند، اما بسیاری از پاراکیت های طوق دار پرورشی همدمان خوبی به نظر می رسند. آنها باهوش، گستاخ هستند و قادرند مقلدهای خوبی باشند. صاحب یک جنس نر تعریف می کرد که پرنده اش از واژگانی سخت بهره می برد، فهرستی که او فرا گرفته بود جملات و کلمات دشواری بودند که نشان از توانایی شگفت انگیز این پرنده برای استفاده بجا و بموقع از کلمات سخت در جا و مکان مناسب است.
چنین نتیجه ای فقط می تواند با یک پرنده پرورشی و بسیار جوان حاصل شود . جنس نر پاراکیت طوق صورتی (ملنگو) مناسب تر است جهت نگهداری و یادگیری کلمات ، آنها بهترین همدمان هستند و برای صحبت کردن بسیار با استعداد می باشند ، جنس ماده بسیار پرخاشگر است تاجایی که حتی نرها نیز از آنها حساب می برند. گاه تا سن دوسالگی بطور قطع نمی توان جنسیت آنها را تشخیص داد زیرا بسته به شرایط اقلیمی زیستگاه خصوصا در شرایط سرد نرها دیرتر بلوغ می شوند و به این صورت طوق دور گردنشان دیرتر نمایان می گردد. بنابراین تعیین جنسیت بوسیله DNA را پیش از خرید جوجه های کم سن و سال توصیه می کنیم. همه اینها درخصوص آلکساندرین alexandrine parakeet که در ایران به شاهطوطی معروف است جثه اش از ملنگو بزرگ تر و روی کتف هایش لکه هایی قرمز رنگ دارد نیز یکسان است. از طرف دیگر، صاحب یک ماده پاراکیت چینی [Psittacula alexandri] آنقدر خوب سخنگویی و تقلید صدا را به این پرنده آموخته بود که از هر نر دیگری در تقلیدصدا بالاتر بود. از سوی دیگر او مطیع و مهربان مانده بود و از ابتدا جوجه ای پرورش یافته بود. این جوجه ماده توانایی و استعداد بالایی در تقلیدصدا به ارث برده بود، و از سن بسیار کم سخنگویی قابل ستایش شده بود.
درکل پاراکیت های آمریکای جنوبی رفتارهای عالی تری نسبت به پاراکیت های آسیایی دارند .
جهت اطلاعات تکمیلی بیشر در مورد پاراکیت ها و سایر گونه ها سایت منقارکج ها رایگان در خدمت شماست

طوطی سنگالی و دیگر پویسفالس ها
در آفریقا به طوطی های کوچک با دم کوتاه برخورد می کنیم که متعلق به گونه Poicephalus پویسفالوس ها هستند. این طوطی های کوچک همدمانی ایده آل برای شخصی هستند که تنها زندگی می کند حتی هنگامیکه مهمانان می رسند روی دست آنها می رود و همگی می توانند از بازی با او لذت ببرند. آن ها پرندگان بسیار وفادار و با محبتی هستند. طوطی سنگالی و طوطی مِیِر بسیار شناخته شده هستند. طوطی شکم قرمز [Poicephalus rufiventris] رفتار و خلق و خویی مشابه دارد، و نرها، با شکم نارنجی خود، بی اندازه زیبا هستند.
طوطی سنگالی های به دام افتاده از طبیعت با قیمت های بسیار چشمگیر در اروپا و آفریقای جنوبی در دسترس هستند. متأسفانه، افرادی که به هیچ عنوان شناختی از طوطی ها ندارند اغلب بسیار مبادرت به خرید آنها می کنند. بیشتر این طوطی سنگالی های وحشی بی اندازه عصبی هستند؛ پرندگان بالغ هرگز سازگار نیستند و بی اندازه از انسان ها می ترسند. بی رحمی است آن ها را درون قفس بسته بگنجانیم. فقط جایگاهی ویژه توانایی خواهد داشت تا کمتر آن ها را وحشت زده کند.
بعضی پرنده های پرورشی همدمان در خور ستایشی به حساب می آیند، بخصوص وقتی که جوان هستند. صید شده ها یا مسن ترها برای پرورش دادن کمی مشکل هستند، حتی برای صاحبان با تجربه، زیرا آنها نسبت به اطرافیان و دیگر حیوانات بسیار پرخاشگرند. آنها بیش از حد به توجه و رسیدگی مداوم نیاز دارند. خیلی عجیب نیست که آنها از حدود دو سالگی سخت آموزش پذیر می شوند و بسیار گاز می گیرند.
پویسفالس ها: به طوطی هایی گفته می شود که زیستگاه آنها بیشتر مناطق مرکزی و جنوبی آفریقا می باشد  که گونه های مختلفی چون طوطی مایر ، طوطی ژاردین ، طوطی سنگالی (در غرب افریقا) و طوطی سر قهوه ای را در بر می گیرد. به طور کلی Poicephalus پویسفالس ها طوطی های محبوبی جهت نگهداری نزد علاقه مندان محسوب می شوند.
دارای جثه ی متوسط همانند کانورها ، لاریکیت ها و کایک می باشند. البته Poicephalus تمایل دارد که کمی مستقل تر از سایر طوطی ها باشد و زمانی را خود به تنهایی به بازی با اسباب بازی و ورزش بپردازد. هم چنین یک پویسفالس وضعیت بدنی جذابی دارد مثلا می تواند به راحتی به جلو خم شود و حالتی شبیه به قوز کردن داشته باشد و یا به طرفین بچرخد.
پرطرفدار ترین و محبوب ترین گونه ی طوطی از پویسفالس ها طوطی سنگالی می باشد که عنبیه چشم آنها به رنگ زرد می باشد. طوطی سنگال یک طوطی بازیگوش است و یکی از افراد را به عنوان صاحب واقعی خود انتخاب می کند. اگر از دوران جوجگی نزد انسان پرورش یابند اهلی شده و به صاحب خود خود می گیرند در غیر اینصورت پرنده ای باهوش است که اهلی کردنش و جلب اطمیان او کاری بسیار دشوار خواهد بود. آنها قیافه ای بداخلاق دارند اما بسیار دوست داشتنی می باشند.
طوطی شکم قرمز یکی دیگر از گونه های پویسفالسها است که به عنوان یک سخنگوی ماهر شناخته شده است ، این طوطی بسیار خوش مشرب ، دوست داشتنی و جذاب است. اگر زمان کافی برای آموزش به طوطی شکم قرمز صرف گردد دیگر صداهای ناخوشایند را تولید نخواهد کرد و نوع صحبت کردن آن نیز مقبول تر خواهد گردید.
انواع گونه های طوطی پویکفلوس شامل:
Senegal Parrot
Meyer’s Parrot
Red-bellied Parrot
Brown-headed Parrot
Red-fronted Parrot
Cape Parrot
Rüppell’s Parrot
Yellow-fronted Parrot
Niam-niam Parrot
با این حال، باید آگاهی داشته باشیم که نگهداری پویسفالس ها همیشه هم برای یک خانواده مناسب نیستند . زیرا آنها معمولاً رابطه ای بسیار قوی با یک شخص تنها برقرار می کنند و هر فرد دیگری را با رفتاری که ممکن است به غلط واجد شرایط باشد را نمی پذیرد. از نظر من یک طوطی شکم قرمز ماده توانایی یادگیری واژگانی بسیار گسترده دارد؛ او به سرعت کلمات جدید را یاد می گیرد، بطورمثال صدای گربه را سر جای خود بکار می برد و بر روی اسباب بازی ماشین کوچک کودکان به گردش می پردازد!. با این حال، این گونه معمولا مرد خانه را در الویت انتخاب قرار می دهد و بعنوان صاحبش می پذیرد، و دیگر اعضای خانواده را نوک می زد(از روی شیطنت گاز می گیرد). او با کوچکترین فرزند خانه مهربان بود وقتیکه بچه کمتر از یک سال سن داشت، آسیب پذیری او را احساس می کرد، اما همه چیز تغییر کرد وقتیکه کودک بزرگ شد.
ماده ها سلطه گر هستند. تحت هیچ شرایطی نباید آن دو را با هم نگهداری کرد: به احتمال زیاد یکی از آنها با کشتن دیگری به این رابطه پایان خواهد داد. با این حال، این پرندگان همدمانی خارق العاده برای انسان هستند.
طوطی آفریقایی سر قهوه ای [Brown headed parrot] کمتر رنگارنگ است اما یقیناً بهترین شخصیت را داراست. دو تا از بزرگ ترین اعضای گروه، طوطی ژاردین یا طوطی پیشانی قرمز [P. gulielmi] و طوطی شنل دار آفریقایی
[P. fuscicollis]، بسیار چاق و کمتر رایج هستند، معمولاً بسیار آرامتر از پسر عموهای کوچکتر خود هستند و می توانند همراهان خارق العاده ای باشند. من فکر می کنم که طوطی سرخاکستری (شنل دار آفریقایی)، با منقار پهن و سوت زدن های دلنشین خود، به عنوان پرنده خانگی دست کم گرفته شده است. او خیلی شناخته شده نیست و کمتر در دسترس است.
جهت اطلاعات تکمیلی بیشر در مورد پایسوفالوس ها و سایر گونه ها سایت منقارکج ها رایگان در خدمت شماست